៩ ហេតុផលដែលឪពុកម្តាយក្លាយជាទីប្រឹក្សាដ៏អាក្រក់របស់កូន
- Pop Magazine 694
- Feb 5, 2016
- 1 min read

តាំងពីបុរាណកាលមកឪពុកម្តាយគឺជាទីប្រឹក្សាដ៏ល្អរបស់កូន ប៉ុន្តែឈានមកដល់យុគសម័យនេះតួនាទីរបស់ឪពុកម្តាយជាទីប្រឹក្សាហាក់ថយឥទ្ធិពលជាបន្តបន្ទាប់ ។ ទោះបីយ៉ាងណាឪពុកម្តាយនៅតែជាទីប្រឹក្សា និងជាអ្នកតម្រង់ទិសដៅកូនយ៉ាងសំខាន់ក្នុងបឋមវ័យមិនអាចខ្វះបាន ។ តើអ្នកជាឪពុកម្តាយដែលប្រៀនប្រដៅល្អ ឬក៏ប្រៀនប្រដៅអាក្រក់ដល់កូន ?
១. ធ្វើឱ្យកូនខ្លាចដោយសារការងារ
សម្រាប់គ្រួសារដែលឪពុកម្តាយត្រូវចេញទៅបំពេញការងារទាំងពីរនាក់អាចធ្វើឱ្យកូនក្រែងចិត្តក្នុងការសាកសួរ ឬ ប្រឹក្សាអ្វីមួយ ។ គេអាចនឹងខ្លាចឪពុកម្តាយស្តីបន្ទោស ឬខ្លាចឪពុកម្តាយកំពុងជាប់ការងារ ហេតុនេះទើបកូនៗមិនហ៊ានចូលក្បែរ ។
២. ចូលចិត្តធ្វើការប្រៀបធៀប
នៅពេលកូនមានអារម្មណ៍រួញរា សម្លឹងរកផ្លូវដើរទៅមុនមិនឃើញទេ ហេតុនេះកូនៗចាំបាច់ត្រូវការទីប្រឹក្សាជាកម្លាំងចិត្តពីឪពុកម្តាយ ។ ពេលនេះបើឪពុកម្តាយស្តីបន្ទោសបន្ថែម ហើយធ្វើការប្រៀបធៀបជាមួយអ្នកនេះអ្នកនោះឆ្លាតវៃជាង មិនត្រឹមតែធ្វើឱ្យកូនអស់កម្លាំងទឹកចិត្តទេ ថែមទាំងធ្វើឱ្យគេកាន់តែធុញទ្រាន់ជាងមុនថែមទៀត ។
៣. ម៉ឺងម៉ាត់ដាច់អហង្ការ
បញ្ហាម៉ឺងម៉ាត់ជ្រុលរបស់ឪពុកម្តាយវាមិនផ្តល់ផលល្អទេ ផ្ទុយមកវិញវាបានក្លាយជាចំណុចខ្សោយសម្រាប់កូនទៅវិញ ។ គេថាឪពុកម្តាយដែលកាច ធ្វើឱ្យកូនខ្លាចរអា និង ធុញទ្រាន់ ហេតុនេះមិនត្រឹមតែមិនទៅក្បែរប៉ុណ្ណោះទេ សូម្បីតែកូនមានបញ្ហាហើយចង់ពិភាក្សាជាមួយក៏គេមេនហ៊ានហាមាត់ដែរ ។
៤. ចាំតែចាប់កំហុស
ការចាំតែចាប់កំហុសដោយខ្លាចកូនដើរផ្លូវខុសនោះនាំឱ្យកូនលែងសូវទុកចិត្តខ្លួនឯង កើតអាការធុញទ្រាន់ទាំងឪពុកម្តាយ និងខ្លួនឯង ។ បើបែបនេះទោះបីចង់សួរ ឬ ពិភាក្សាអ្វីមួយជាមួយឪពុកម្តាយ សួរថាកូនហ៊ានដែរឬទេ ? ចម្លើយនោះ គឺគ្មានទេ មិនថាឡើយតែពិភាក្សា សូម្បីតែសម្លឹងមុខក៏មិនហ៊ានដែរ ។
៥. មិនចាប់អារម្មណ៍ក្នុងរឿងរ៉ាវដែលកូននិយាយ
ការដែលកូននិយាយស្តីអ្វីមួយឪពុកម្តាយមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ស្តាប់ ឬគិតថាជារឿងអត់ប្រយោជន៍រហូតនោះ តើពេលណាទៅទើបកូនហ៊ានពិភាក្សាជាមួយ ? គេថាការមើលរំលងនូវមតិរបស់កូន វាមិនត្រឹមតែរុញច្រានឱ្យគេអស់ជំនឿខ្លួនឯងទេ សូម្បីការងារផ្សេងៗក៏គេមិនហ៊ានសម្រេចចិត្ត ឬមិនហ៊ានធ្វើដែរ ។
៦. ប៉ាន់ស្មានខ្លួនឯង
ពេលខ្លះកូនតំណាលប្រាប់ពីរឿងរ៉ាវ ឬសួរសំណួរមួយចំនួនមិនមែនមានន័យថាកូនចង់ធ្វើរបស់នោះជានិច្ចទេ ។ ឪពុកម្តាយមិនត្រូវធ្វើការប៉ាន់ស្មានហើយវាយតម្លៃសភាពការណ៍រួចស្តីបន្ទោសឡើយ ។ ការធ្វើបែបនេះជះផលអាក្រក់ដល់កូន ព្រោះមិនត្រឹមតែកូនលែងហ៊ាននិយាយរឿងរ៉ាវប្រាប់ទេ សូម្បីតែកូនចង់ពិភាក្សារឿងរ៉ាវក៏មិនហ៊ានថែមទៀតផង ។
៧. មិនព្រមស្តាប់តាមការយល់ឃើញរបស់កូន
បើទោះបីកូននៅតូចក៏ដោយ បើគេនិយាយស្តី ឬធ្វើអ្វីមួយឪពុកម្តាយត្រូវតែស្តាប់ហើយបើល្អ ថាល្អ បើអាក្រក់ ថាអាក្រក់ ។ ក្រៅពីនេះបើគេធ្វើបានល្អត្រូវសរសើរ និងលើកទឹកចិត្ត ផ្ទុយមកវិញបើរាល់បញ្ហាមិនដែលយកត្រចៀកស្តាប់នោះ តើធ្វើឱ្យកូនមានកម្លាំងចិត្តផ្តល់យោបល់ ឬហ៊ាននិយាយរឿងសំខាន់ៗជាមួយឪពុកម្តាយយ៉ាងដូចម្តេច ? ពេលខ្លះកិច្ចការសាលាសំខាន់ក៏គេសុខចិត្តមិនហ៊ាននិយាយប្រាប់ឪពុកម្តាយដែរ ។
៨. ចូលចិត្តដេញទាន់ជាន់កែងបន្ថែម
នៅពេលកូនសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយខុសហើយសុំពិភាក្សាជាមួយឪពុកម្តាយដើម្បីរកវិធីដោះស្រាយឪពុកម្តាយមិនគួរនិយាយផ្ចាញ់ផ្ចាល ឬ ដេញទាន់ជាន់កែងបន្ថែមទេ ។ ការធ្វើបែបនេះមិនត្រឹមតែធ្វើឱ្យកូនបាក់ទឹកចិត្តទេ សូម្បីជំនឿចិត្តមានទាងប៉ុន្មានក៏ត្រូវរលាយបាត់អស់ដែរ ។
៩. មិនធ្លាប់ផ្តល់ពេលវេលាដល់កូន
បើទោះបីឪពុកម្តាយតែងនិយាយថា នឹងធ្វើជាទីប្រឹក្សាដល់កូនកម្រិតណាក៏ដោយ ប៉ុន្តែបើធាតុពិតនោះត្រឡប់ជាមិនមានពេលវេលាផ្តល់ឱ្យកូនបន្តិចសោះ សួរថានៅពេលកូនកើតបញ្ហាទាំងតូចទាំងធំគេអាចយកបញ្ហានេះទៅសាកសួរអ្នកបានឬទេ ?
ទោះជាមានកិច្ចការច្រើនប៉ុនណាក៏ដោយ ឪពុកម្តាយចាំបាច់ណាស់ត្រូវចេះយកចិត្តទុកដាក់ និងសួរនាំកូនឱ្យបានញឹកញាប់ ។ ការធ្វើបែបនេះក្រៅពីផ្តល់ភាពស្និទ្ធស្នាលហើយនោះ ថែមទាំងជួយឱ្យកូនកក់ក្តៅផ្លូវចិត្ត និង ជាពិសេសហ៊ានពិភាក្សារឿងរ៉ាវនានាជាមួយឪពុកម្តាយថែមទៀតផង ។
Comentarios